پیش بینی تاب آوری براساس انگیزش درونی و بیرونی و خودکارآمدی در دانش آموزان دوره متوسطه

پژوهش حاضر با هدف پیش بینی تاب آوری بر اساس انگیزش درونی/ بیرونی و خود-کارآمدی شد. نمونه ای مشتمل بر 402 دانش آموز (212 دختر و 158 پسر) در رشته های مختلف از شش دبیرستان نواحی چهارگانه اداره آموزش و پرورش شهرستان کرج به شیوه نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انجام شد. برای انتخاب نمونه به این ترتیب عمل شده است، که از چهار ناحیه کرج، دو ناحیه، از هر ناحیه چهار دبیرستان (دخترانه و پسرانه) و از هر دبیرستان، سه کلاس در پایه سوم در رشته های ادبیات و علوم انسانی، علوم تجربی، علوم ریاضی، به صورت تصادفی انتخاب شدند. سه پرسش نامه مقیاس تاب آوری، کانر و دیویدسون (2003) و مقیاس انگیزش، ترجیح کاری آمابلی (1990) و مقیاس خود-کارآمدی، پنتریچ و دی گروت (1990) را تکمیل کردند. برای تحلیل اطلاعات از روش آماری رگرسیون استفاده شد. به طورکلی نتایج حاکی از آن بود که بین انگیزش درونی و انگیزش بیرونی، و تاب آوری ارتباط مستقیم و معناداری از لحاظ آماری وجود دارد. و هم چنین ابعاد انگیزش درونی و بیرونی به طور مثبت و معنادار پیش بینی کننده قوی برای تاب آوری می باشد. در مورد مولفه خود-کارآمدی نیز نتایج این بررسی نشان داد که تغییرات مربوط به تاب آوری توسط متغیر خود-کارآمدی تبیین و توضیح داده می شود. هم چنین، مشخص گردید که بین میانگین های انگیزش درونی و بیرونی و تاب آوری در دو جنس دختر و پسر تفاوت معناداری وجود دارد. در مورد خود-کارآمدی نیز بُعد انگیزش درونی نسبت به بُعد انگیزش بیرونی پیشگویی کننده قویتر خود-کارآمدی است. یافته ها با توجه به تحقیقات پیشین به بحث گذاشته و پیشنهاداتی برای انجام پژوهش های بیشتر در این زمینه مطرح شده است.